Halloween, een klapband, Costa Rica en Ometepe

Dit wordt even een inhaalslag van de afgelopen weken. (vandaar de lengte van dit hele verhaal, sorry!)

Vrijdag (alweer ruim 3 weken geleden) heb ik in Masaya een soort van Halloween gevierd. Daisy en ik zouden om 19.00 worden opgehaald door een patiënt van mij die ons had uitgenodigd met zijn vrienden mee te gaan. Opgemaakt en fris zaten wij voor de voordeur te wachten voor het geval hij ons hostel niet kon vinden. Na een half uur waren we aan het grappen dat we ook lekker een film konden gaan kijken. Gelukkig was dit niet nodig want 1,5 uur later kwamen ze aanscheuren. Toen wij in wilden stappen kwam onze hostel moeder naar buiten rennen en wilde ze ons nog heel even spreken. Ze vertelde dat wij niet met ze mee mochten omdat het heel peligroso (gevaarlijk) is. Later bleek één van de vrienden de ex te zijn van onze hostelmoeder waardoor ze ons liever niet met hun mee liet gaan.
Wij hebben onze hostelmoeder gerustgesteld en uiteindelijk mochten we toch gaan. In Masaya aangekomen wilde mijn patiënt zich heel heel heel graag laten schminken. Na 2 uur wachten in de rij waren we aan de beurt en 45 minuten later waren we voorzien van een mooie spuitlaag wit en zwart. Hierna zijn we achter de optocht aangelopen vol met enge mensen waar ik er ook één van was.
Uiteindelijk zijn we bij familie van de vriend van mijn patiënt beland en hebben we met de ouders gekletst, ben ik door de moeder nog flink uitgelachen om mijn rare schmink hoofd en zijn we keurig om half 12 naar huis gereisd. Een leuke avond vol enge mensen waar ik voor het eerst in mijn leven deel uitmaakten, ik was echt eng.

Het weekend na Halloween zijn we naar een eiland geweest voor een verjaardag van één van de andere studenten. Het eiland 'Isla Los Brasiles' ligt vlakbij León, dit betekent voor ons lekker een stukkie reizen! Om half 8 hebben we de bus naar Managua gepakt, hierna taxi naar een ander busstation, vervolgens de bus naar Leon WAAR IK MIJN EERSTE KLAPBAND HEB GEHAD!!!!. Wauwie, kneiter harde knal, alle toeristen schoten omhoog tegen het plafond en de rest was het blijkbaar al gewend en wisten rustig uit te leggen dat het niet erg was omdat er nog een band naast zit. De buschauffeur is koelbloedig naar een garage gereden en heeft de band vervangen. No problem dus en een knal van een ervaring rijker. In Leon aangekomen volgde een taxi, even wat gegeten onderweg en als toef op de taart een mini boottochtje in een mini bootje en met paard en soort van wagen naar het hostel 'The Surfing Turtle Lodge' gehobbeld door de modder. Uiteindelijk kwamen we rond 13u op het eiland aan dat alles weer goed maakten want er was zee!! Helaas was de stroming zo hard dat het lekker pootje baden werd in combinatie met tekkels door de sterke golven. Na het zee-vechtvoorjeleven-avontuur hebben we gevolleybald! Het was echt heerlijk om na zo’n lange tijd weer te doen en ik kon gelukkig af en toe indruk maken met mijn vrij wisselende, af en toe indrukwekkende, maar ook af en toe baggere service. Hierna volgde een avond vol actie; drankspelletjes, dansen, piñata, vechten (voor de leuk), zingen met gitaar en een kampvuur. Het kampvuur was eigenlijk niet mogelijk omdat er geen hout was. Linda en ik wilde perse vuur en eigenwijs als we zijn, hebben we toch gewoon hout gezocht en met takken, bladeren en heel veel gas toch een heerlijk vuurtje in elkaar gezet. Een avond vol leuks dus. In de nacht sliepen we in een dorm met 7 mensen, ik ben 2 keer wakker geschrokken omdat ik dacht dat ik iemand zag staan, maar waarna ik de muur met mijn telefoon flink had onderzocht en uiteindelijk duidelijk werd dat in de muur echt niemand stond kon ik toch nog een heerlijk uurtje slapen.
De dag erna werden we heel vroeg wakker doordat er schildpadjes uit eieren kwamen en wij de schildpadjes naar de zee mochten brengen! Ze waren super klein en ik wilde er bijna gewoon één meenemen, ik heb het nog gevraagd, maar het mocht helaas niet. Hierna volgde een schildpad run, waarbij mijn schildpad ‘Fred’ meteen haaks op de zee uit rende in plaats van de zee in te sprinten en te winnen. Geeft niks Fred, ik ben ook nooit zo goed in richtingen, dus je lijkt op je moeder.
Rond 14 uur zijn we naar huis gegaan en kregen we een lift in een soort truck van een meneer met een hoed. Dit had ik altijd al willen doen! Achterin in zo’n bak van een truck met z’n 6en op elkaar gestapeld. En hier kan het gewoon, niks politie, niks veiligheid:).
Een heerlijk weekend dus.

Vrijdag 8 november tot dinsdag 12 november ben ik met 5 andere studenten naar Costa Rica gegaan om onze Visums te verlengen en natuurlijk voor het pura vida..
Donderdag avond een bijzonder avondmaal gegeten met 2 studenten uit Ometepe en de hele gang van Hostel Mexicana, met 10 man rond de tafel, zelf gemaakte tortilla’s en tomatensoep. Heerlijk om zo de Costa Ricaanse trip te gemoed te gaan!
Vrijdag morgen stonden we om half 7 klaar bij de Tica Bus. De busreis was prima, de bus had een over enthousiaste airco waardoor ik het voor het eerst tijdens mijn tijd hier koud heb gehad!! Mijn enige trui die ik hiermee naartoe had genomen was dus gelukkig terecht mee gebracht. Na 2 uur in de bus bereikten we de grens, hier uitgestapt om een stempel te krijgen (Nicaragua uit) en tax-free milka chocola ingeslagen (en ook direct opgegeten). Na enkele minuten in de bus weer een stop waar we nog een stempel kregen (Costa Rica in). Dit ging super soepel! Vervolgens werd je naar binnen geroepen, ik reageerde op de roep ‘Adje’, gelukkig bedoelde de man met ‘Adje’ inderdaad ook ‘Aafje’ en had ik mijn paspoort weer terug (nog een bijnaam erbij).
Rond 16u kwamen we aan in San José, de hoofdstad van Costa Rica. Een reuze vriendelijke man wist ons te vertellen dat hij een heel leuk hostel wist in de buurt waar hij ons heen kon brengen voor 8000 collones. (4 dollar) Wij als een gek spullen inladen, onszelf inladen en daar zaten we meteen de eerste 5 minuten in de hoofdstad met z’n 6en bij een vreemde man in de auto. De grap was dat het hostel maar één straat verder was. Mm.. goede leer denk ik maar. Het hostel (Aldea) was inderdaad gezellig en we konden knus met zijn 6en in een dorm.
In de avond hebben we ons een uurtje opgemaakt waarna we zijn gaan eten bij de McDonalds waar je natuurlijk wel goed opgedoft naar toe moet gaan. (Ik heb mijn eerste bigmac in mijn leven gegeten!!). Hierna naar het hostel gegaan waar we met mooie make-up gezichtjes in slaap zijn gevallen. Toen we wakker werden wilde we toch wel het nachtleven van San José ontdekken. Na een hele grote winkelstraat door te hebben gestruind kwamen we bij één mega groot ongezellig café waar we uit wanhoop maar 6 teguilas hebben besteld voor 38$, jaa echt wel heel veel duurder dan Nicaragua. Op straat 2 Costa Ricaanse dames aangesproken of zij iets wisten. ‘Jaa, maar we moeten wel echt met de taxi, want het is hier heel gevaarlijk’. Het café bleek om de hoek bij ons Hostel te zijn! Hoe handig, mocht het uit de hand lopen, kunnen we altijd kruipend naar huis. In een pub vertelde een man dat Donavon Frankenreiter (lijkt een beetje op Jack Johnson) de dag erna in Jacó een optreden zou geven. Het plan voor de volgende dag was dus snel gemaakt.
De dag erna gedoucht (een warme douche voor het eerst tijdens deze reis!!! Ik vond hem bijna te warm!), rond 13u strak aangekomen bij de bus om naar Jacó te gaan. Het grote verschil in Costa Rica is dat je voor de bus van te voren kaartjes moet kopen en dat de bus vol kan zijn. Dit was dan ook het geval waardoor we de bus van 14 uur moesten nemen.
In Jaco aangekomen bleek dit een toeristische badplaats te zijn, waar het jaarlijkse Billabong surffestival werd gegeven als één van de optredens DONAVAN FRANKENREITER! Ik dacht van te voren, jammer het is niet echt dansmuziek maar meer mooie mee-wieg muziek. Een biertje later leek dit helemaal niet het geval (niet gegeten en met hitte gaat het hier hard) en heb ik met Circe (tandarts studente) de sterren van de hemel gedanst. Er werden snorren uitgedeeld omdat Donavan Frankenreiter een gigantische snor heeft. Deze hebben we natuurlijk vol trots direct op onze gezichten geplakt. Ik voelde me nog nooit zo thuis met een snor. De avond werd vervolgd met liedjes zingen al dansend op de straat. Rond 22 uur hebben we bij de Subway gegeten en begon de 2e helft van de nacht; heel hard swingen in dans cafés met zweetsnorren onder de neus bungelend. Rond 03.00 uur ging ik met Circe terug naar ons Hostel Beds on Bohio, waar we direct weer weggingen omdat we bij het Hotel naast het hostel (hotel de Haan) mensen van een dakje zagen springen en daarna het geluid van een plons hoorden. Wij naar hotel de Haan, vriendelijk gedag gezegd tegen de portier en het zwembad in geplonsd. Hierna moesten wij natuurlijk ook van het dakje in het water springen waarna ik het halve dak mee nam (oke, beetje overdreven), de waarheid; ik met mijn enkel ergens achter bleef hangen waardoor ik nu, een week later nog een heerlijke open schaafwond van 4cm heb overgehouden. Ik spring dus nooit meer van een dakje.
De volgende dag zijn we naar Uvita gereisd. De reis ging heel soepel met bussen die 1 uur en de andere in Quepos 1,5 uur later aankwamen dan we wilden/gepland was. Rond half 8 zijn we uiteindelijk aangekomen in ons hostel in Uvita, het ecologische hostel Flutterby. Mama, ik weet zeker dat jij het hier echt super leuk zou vinden!! De kamers zijn gebouwd met planken in bomen, alles wordt gerecycled, er hangen stoffen tassen als je naar de supermarkt gaat en de slogan op de wc. is ‘If it’s yellow, let it mellow. If it’s brown, flush it down.’ Heerlijk.
De dag erna zijn we gaan Kayaken door de Mangrove. Super leuk!! Met z’n tweeën in een bootje en peddelen tussen hele kleine ruimtes en boomwortels, en je wilt dan echt niet vallen want het water was heel vies en bruin en overal zaten krabbetjes. Af en toe nog spectaculaire inhaal manoeuvres uitgeprobeerd op veel te smalle stukken wat vaak net goed ging en wonder boven wonder ben ik niet uit de kayak gevallen!! Wel 7 keer het water in de ogen gekeken.
Het was heerlijke actie, vol gezang, gelach en gewiebel in de boot. Thuis even uitgepuft terwijl het heel hard begon te regenen. Toen naar de walvisbaai (Ballena bay) gelopen. Het strand is in de vorm een walvisvin, super mooi! Met regenjassen aan en foto’s op zak was het heerlijk om op het strand te lopen met lekkere frisse lucht. Het was zo mooi dat je gewoon niet wist welke kant je op moest kijken met de ondergaande zon, gezicht naar het woud of naar de zee, al waren de bergen ook heel mooi. Na al dit moois in de avond mijn eerste vis tijdens mijn reis gegeten!! Heel lekker.
De dag erna kon de terugreis beginnen. Deze duurde voor mijn gevoel veel langer, en toen we uiteindelijk rond kwart over 8 in Granada aankwamen ben ik met een andere studente nog even enthousiast de verkeerde kant opgelopen. Uiteindelijk om half 9 gelukkig, voldaan en moe thuis aangekomen. Snel naar bed gegaan want woensdag was alweer een stagedag waar ineens heel veel patiënten spontaan kwamen voor therapie en er 2 extra op mijn naam waren geschreven zonder dat ik het wist. Een heerlijke coming back dus.

Afgelopen weekend zijn we naar Ometepe geweest voor een Ovenfeest. In Hostel Mexicana hebben we namelijk geen oven. In de afgelopen tijd begon ik te snakken naar lasagne en heb ik zelfs gedroomd dat ik een oven had! Toen ik wakker werd bleek dit helaas dus niet het geval. Dit heeft dus geleid tot een Ovenfeest in Ometepe waar de 2 tandartsstudenten wonen. Na een busreis, taxi stukje en een heerlijke bootreis kwamen we in de avond aan. De volgende dag zijn we met een taxi naar een cascada (waterval) gereden, waar we de laatste 45 minuten over gladde stenen en modderpaadjes moesten lopen. Gelukkig regende het want anders was het echt niet te doen zo warm. Ik ben wonder boven wonder maar één keer vol plat op mijn buik gevallen. Het was een perfecte harde val, zodat ik bij het opstaan eigenlijk niet echt ergens last van had. De waterval was heel mooi om te zien en we hebben er ook nog even onder gestaan, heerlijk koud! Wanneer we laat in de middag aankwamen bij het hotel waar de 2 studenten wonen hebben we lasagne, brownies en aardappels gemaakt om de oven maar even goed te gebruiken. De volgende ochtend zijn we vroeg weggegaan nadat we de omgekeerde bananentaart hebben gemaakt en met een hap in onze wangen zijn we naar de boot gerend.
Een fijn weekend waar de waterval en oven centraal stonden;).

Oja, even nog een update. Bij het Asilo de Ancianos doe ik geen vrijwilligerswerk meer omdat de hoofdnon, baas van het asilo, de fysiotherapeut niet uitbetaalt waardoor de fysiotherapeute niet meer op komt dagen. De hoofdnon is loco zeggen de andere fysiotherapeuten, dus dat denk ik dan ook maar.

Hier volgen nog wat gesprekjes die ik niet wil vergeten en graag met jullie wil delen;
- In het asilo de ancianos vroeg een ietwat dove man (kwam ik natuurlijk later achter) wat ik in het Centro de Salud deed. Ik zei dat ik fysiotherapie gaf. En hij reageerde met ‘Is er een piano in Centro de Salud?’. Daarop reageerde ik (zoals ik hier vaak reageer;)) met ‘ik begrijp u niet’. Hij zei; ‘Ja, je speelt piano in Centro de Salud, toca el piano.’ Ik heb deze man maar in de waan gelaten dat ik hele dagen in Centro de Salud piano speel.
- Een andere man in het Asilo vroeg; ‘Hoe heet je?’, ik reageerde met ‘Aafje’. Ooh zoals het continent Asia. Si, si, zoals het continent. Bij de ouderen word ik dus Asia genoemd.
- M’n lievelings patiënt (ja, die heb ik per ongeluk toch) met multiple fracturen heeft gezegd dat hij met me gaat lunchen als hij weer kan lopen. Dit lijkt me leuk maar ook wel weer best ongemakkelijk zo’n lunch. Ik ben er dan ook niet overuit of ik ervoor ga proberen te zorgen dat de man over 2 maanden kan lopen, of dan toch over 3 maanden wanneer ik weg ben;).
- De fysio’s hier hebben best vreemde humor. Laatst waren ze aan het grappen. ‘Aafieeee, als je op de billen van Miguel (mijn stagebegeleider) slaat dan krijg je geld’. Ik heb maar mee gegrinnikt en beaamd hoe makkelijk het geld te verdienen was. Gelukkig viel mijn grap ook in de smaak.

Ik merk trouwens wel dat ik hier 3 maanden zit. Aan de ene kant heb ik zin om jullie allemaal te zien,maar aan de andere kant raak ik in een soort stress dat hier nog zoveel mooie plekken zijn die ik wil zien! Ik vind het heel fijn dat we contact kunnen houden en ik heb super veel zin dat papa, mama en Titia hierheen komen!!!!!! Ik ben al flink over jullie aan het opscheppen hoor!!

Heeeel veel besos en tot de volgende!
Xxxxx Aafie, Adje, Asia, Aafyo y Afro