Helahola!

Helahola!

Dank jullie wel voor alle lieve reacties! Wat leuk ook om zoveel van de familie van Arnold te horen!! Dank je wel!!!
Het is even een snelle blog erachteraan zodat ik iets minder vergeet:).

Vrijdag 6 december was het zover. Tijd voor Sinterklaas in Nicaragua!!
Met de Nederlandse gang en een aantal leraren/leraressen van de Spaanse school hadden we afgesproken het beroemde Hollandse sinterklaas-dobbel spel te spelen. (iedereen koopt cadeautjes en vervolgens wordt hier om gedobbeld). Een aantal andere studenten hadden strooigoed en speculaas bewaard uit Nederland voor het feest. Toen we op de Spaanse school aankwamen was de ruimte heel gezellig versierd en was er zelfs een echte-neppe sinterklaas, boot en zwarte piet!!!!!! De directrice van de school had haar technische nichtje gevraagd iets typisch voor sinterklaas te maken voor de versiering. Zij had haar taak heel serieus genomen, Sinterklaas gegoogeld en van schuim-iets een hele grote sinterklaas, zwarte piet, boot en paard gemaakt. Echt super leuk!!!!! Ik waande me even helemaal in Nederland. Het spel duurde lang (altijd het gevaar met het dobbelspel) maar gelukkig waren ook de Nicaraguanen heel fanatiek en vochten met hart en ziel voor het juiste cadeautje onder de stoel. Het spel werd natuurlijk afgesloten met swingende muziek en te enthousiaste studenten en profesores bouncend op Nica-muziek.

Zaterdag eindelijk weer een keer een beetje uitgeslapen, ontbeten met heel hostel mexicana rond de tafel +logees. Dat werd dus kletsen tot 13u in de middag. Hierna begon de lange brakke reis naar Leon. Eerst met een bus naar Managua waar we 2,5 uur moesten wachten op de volgende bus door de enorme rij. Voor onze brakke lichamen en hoofden was het niet zo erg en konden we rustig om de beurt plassen, eten halen, water halen en nog meer water halen en nog meer plassen. Uiteindelijk zijn we rond half 7 aangekomen in Leon en hebben we ons snel ingecheckt voor de vulkaan klim voor de volgende dag. Eigenlijk waren we al veel te laat om ons in te checken voor de hike, maar na veel gebel en geklop op de deur kon het toch nog! Hierna zijn we onze spullen in een hostel gezet en zijn we gaan eten bij de Viavia. Super lekker! Het was een feestdag in Leon waardoor ik met een andere student heftig aan het twijfelen was om nog even mee te feesten of gewoon lekker te gaan slapen. Het was namelijk de dag van la concepcion de Maria. De hele dag lopen hier mensen langs de deuren en bij een Mariabeeld stoppen ze en brullen ze: ‘Quien causa tanta alegria?’. Als antwoord kwam uit het huis ‘La concepcion de Maria’ met een heleboel lekkers zoals snoep, bier en lucifers. Het deed mij denken aan Sint Maarten, maar dan zonder zingen en zonder een Maarten die zijn jas deelt.

De volgende dag was het dan zover. TIJD VOOR DE HOOGSTE VULKAAN VAN NICARAGUA!!!
Ik had er enorm veel zin in alleen kwamen er eerst nog wat obstakels. We moesten ons namelijk om 10 uur melden bij Quetzeltrekkers die de tocht organiseerden. Wij sliepen in een hostel Chilli inn wat om de hoek zat. Ik had van te voren gezegd; ‘Nou, hier kan echt niks mis gaan! Het zit om de hoek dus verdwalen kunnen we niet’. Toch kan het dan mis gaan. We gingen namelijk bij de Viavia ontbijten omdat het de vorige avond zo’n succes was. Het eten werd met een speling van een half uur/uur per bord op tafel gezet. Ook het drinken was een groot karwei en de serveerster vergat á lá minuut wat we hadden besteld en kwam het vervolgens niet brengen. Uiteindelijk zijn we om 9.55 naar Quetzeltrekkers gesprint wat toch verder was dan we dachten. Ja. We hebben de tranquila-nicaragua stijl te pakken en komen overal stipt/te laat aan vliegen.
Bij Quetzeltrekkers kregen we een backback die we hebben gevuld met 10 liter water, een regenjas, tent, matje, slaapzak, eten en kleren. Dit werd dus een gigantisch zware tas en ik heb echt héél veel meer respect voor backpackers gekregen!!! De hike San Cristobal wordt in twee delen gedaan. Het eerste deel bestond uit een half uur lopen naar een station, een busreis en vervolgens overstappen op een andere bus wat werd vervolgd met 3 uur lopen. Het laatste stukje busreis was fantastisch! Een aantal van ons mochten namelijk op het dak van de bus! JAAAA! Super lekker in de wind, mooi uitzicht en af en toe duiken voor uithangende takken. Alleen al voor het ritje op het dak zou ik al naar Leon gaan! Het eerste deel lopen met de enorm zware backpack naar de voet van de vulkaan was redelijk zwaar. Wij spraken elkaar moed in door te zeggen dat we de volgende dag lekker zonder backpack gingen lopen, alleen wisten we niet dat de volgende dag niet echt lopen werd..
De eerste dag zijn we 650 meter gestegen en de San Cristobal is 1750 met hoog! Nog 1100 meter te gaan!
Rond 17 uur was de boerderij eindelijk inzicht! Alleen was het iets minder dan ik me had voorgesteld. Er was geen boer en ook de koffieplantage was niet te zien. Waar de koffieboerderij wel uit bestond was een afdakje, een wc, zelfs een douche! en een soort grote bak met groen/bruin water waar vissen in zwommen (wat ook het douchewater was). Met het idee ’als er vissen in zwemmen zal het wel schoon water zijn’, zijn Linda, Eline en ik in het water geplonsd. Hierna hebben we de tenten opgezet en zijn we hout gaan zoeken voor het vuur. Ondertussen hebben de 2 gidsen het avondeten klaargemaakt; rijstsoepje met mango, paprika, ananas en wortel. Dit was echt heel lekker en wordt denk ik vanaf nu m’n favo vulkaan-maal. Hierna volgden marshmallow. Een goede bodem om de volgende dag om 5.00 in de ochtendgloren op te staan voor dag 2! Gelukkig hoefden de backpacks niet mee naar boven en kreeg iedereen een tasje waar je 3 liter water in kon doen, handschoenen en vest. Met een stok in de handen begonnen we de eerste klim. Het eerste deel vond ik heel erg meevallen; ik kon me aan planten vasthouden waardoor de vele instabiele vallen werden opgevangen. Af en toe een gevaarlijke geul maar met de stok in de ene hand en de planten in de andere vond ik het nog redelijk te doen. MAAR toen begon het stuk zonder begroeiing en was het nog een tandje steiler. Het was één groot gevecht tegen grind en stenen. 3 stappen vooruit waren ook 2 slidings achteruit. Af en toe een linke val en dan weer door. Na een pauze bij een dode boom die af en toe hemels uit de grond staken wat meteen ook even houvast was, ging het gevecht gestaag verder. Toen we eindelijk bij de top waren, bleek er nog een andere top te zijn! Pufpufpuf, weer een half uur verder met overgerekte kuiten de tweede top bereikt. De tocht duurde uiteindelijk ongeveer 4,5 uur. Op de top was een super mooi uitzicht over de rij vulkanen in Nicaragua, de krater van San Cristobal met gassen (te ruiken en te zien), meren, Honduras en El Salvador. Op de top hebben we snacks weg gewerkt alsof we in geen jaren hadden gegeten. Toen begon de afdaling, waar ik al een beetje bang voor was met mijn labiele linkerknie. Onzeker begon ik met Daisy als laatste in de rij de afdaling. Uiteindelijk hebben we ons naar beneden gestort. We zijn regelmatig op onze hurken/billen gegleden waardoor het vele vallen iets verminderd was. We waren 2 clowns op grind en huilend van het lachen zijn we naar beneden gerold. Het voordeel was dat we in 2,5 uur alweer beneden waren. Schoenen vol met grind, benen vol met bloed en hoofden met een laag modder. Daisy en ik waren de king van het ongecontroleerd naar beneden storten.
Bij de boerderij aangekomen hebben we snel de tenten ingepakt, een lunch-wrap naar binnen gewerkt en zijn we aan de terugweg met de zware backpacken begonnen. Na de laatste 2,5 uur bikkelen werd het zware lopen beloond met een terugreis op het dak van de bus terug! YES!
Uiteindelijk zijn we vanaf Leon ranzig een taxi ingestapt en met een Nicaraguaanse maaltijd op schoot naar Granada gecrossd. Ik vond het een heerlijk avontuur, vol afzien, glijden, kletsen, vallen en ik had nooit gedacht dat ik onmogelijk steile stukken kon beklimmen. Nu zit ik hier dus vol trots, na te genieten van de foto’s en de 5 dagen mank lopen en spierpijn ben ik alweer vergeten.

De week erna was vol spannende dingen (vond ik zelf;)). Woensdag had ik afgesproken met een collega fysiotherapeut in Masaya. Zij was fashionably 1,5 uur te laat. Ik zat dus op de stoep vol zenuwen vlekken uit m’n shirt te sabbelen van mijn onvoorzichtig avondeten van de vorige dag. De middag bij de fysio was veel leuker dan ik dacht! We hebben lekker gekletst, gegeten (rijst, bonen en maduros), familie ontmoet en plannen gemaakt voor wanneer mama, papa, Titia en ik bij de fysio gaan lunchen. Het zoontje van de fysio heeft mij nog met snoepjes volgestopt en met een tevreden volle buik ben ik weer terug gegaan naar Granada. Hierna ben ik met Linda en een Zweed gaan boksen. Een top-zenuw-zweet dag.

De volgende dag ben ik weer met redelijk wat zenuwen opgestaan. Ik was namelijk gevraagd om te helpen koken bij een fysiotherapeute. Zij heeft namelijk een jaar geleden haar kind verloren aan dengue. Hiervoor had ze een altaar met allemaal foto’s van haar zoon gemaakt en de woonkamer versierd met mooie witte kanten doeken. Op woensdag heeft ze uitnodigingen uitgedeeld aan arme kinderen op de straat die op donderdag eten konden komen ophalen. Om half 8 stond ik dus gereed voor het huis van de fysiotherapeut. Gelukkig waren er 2 andere collega fysiotherapeuten en het zoontje die ik kende. Rustig babbelend heb ik van half 8 tot 12 uur op een stoel gezeten en vlees gescheiden in kleine sliertjes. Er kwamen steeds meer mensen binnen druppelen om te helpen en de kinderen van de helpers voorzagen ons voor drinken en rijst met bonen. Om 13 uur kwamen de eerste kinderen, liep ik onhandig als lange buitenlander in de weg en zat mijn taak erop. Ik kon naar huis gaan en kreeg eten mee en een bedankt bordje met bloemetjes en lekkers. Echt lief!
Rond 17 uur zouden ze nog naar de mis gaan en haar zoontje herdenken. Ik vond het heel bijzonder dat ik mee mocht helpen bij zo’n trieste, maar ook mooie gebeurtenis. Ook was het fijn dat ik een keer echt kon helpen en fanatiek mee kon doen met vlees slierten scheiden.
Na dit avontuur was de week gelukkig rustig. Donderdag hadden we een speciale kip met pasta salade maal voor de broer van Nathalie gemaakt. Die was woensdag aangekomen. Linda, Lisa en ik hebben inkopen gedaan en dachten met 4 kippen genoeg te hebben. Dit was heel royal gedacht. Ook was het een actie dat bij elke kip een fles van 3 liter cola bij inzit. Hier zitten we dan in Hostel Mexicana, met 12 liter cola en 4 kippen. Gelukkig was het wel heel lekker.
Vrijdag avond hadden we een afscheids etentje van een Belgische studente die zaterdag naar huis ging. We hebben haar tijd goed afgesloten met kei hard swingen in café Kelly’s. Best gek zo, nu gaat iedereen een beetje zijn eigen weg met reizen, familie, vakantie en sommigen dus alweer terug..
Zaterdag zijn we om 8 uur met de bus naar Rivas gegaan en vanuit daar naar San Juan. Met onze brakke hoofden zijn we in een truck gestapt om een hobbelige rit weer naar San Juan del Sur te vervolgen. Gelukkig werd dit beloond met een fijn strand, volleybal en lekkere pizza in de avond. Zondag was het dan eindelijk tijd voor SUNDAY FUNDAY. Een groot feest waar een truck langs 3 hotels rijdt met zwembaden. Hier is prachtig uitzicht, muziek, zwembad en heel veel feestende mensen. Een goede toeristische trekpleister dus en ook zeker goed om afscheid van onze andere belg te nemen. Van 3 uur in de middag tot 23 uur in de avond heb ik geswingd, iemand anders pet verloren, gepraat, gedronken, nog meer geswingd en uiteindelijk tevreden in een doorgezakt bed in een hostel geëindigd. Nu maandag-dinsdag met een ietwat brak hoofd ben ik dit verhaal aan het typen:).

Nu heb ik mijn laatste week stage, 8 en 10 januari m’n laatste 2 stagedagen en een presentatie EN MAANDAG KOMEN PAPA, MAMA EN TITIA AL!! Daar heb ik heeel veel zin in!!

Heel veel liefs en kussen!